Δύο είναι τα κραταιά συστήματα – ιδεολογίες σήμερα, ασχέτως των όποιων αιρέσεων γεννώνται στο εσωτερικό τους. Αυτές είναι ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός, δύο ιδεολογίες που ομολογουμένως έχουν πολλές διαφορετικές εσωτερικές κινήσεις, που σχετίζονται κυρίως με το ποσοστό της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία ή την διαδικασία της μετάβασης προς την «αταξική κοινωνία».
Παρά τις όποιες φαινομενικές διαφορές, όμως, ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αφού στα ουσιαστικά ζητήματα, όχι μόνο συμφωνούν, αλλά ταυτίζονται. Ακόμα και σε αυτά που φαινομενικά διαφωνούν και αλληλοκαταγγέλλονται θα μπορούσαν να συμπλεύσουν αν χρησιμοποιούσαν το ίδιο «γλωσσάρι», ώστε να μπορούν να συνεννοηθούν.
Στο οικονομικό επίπεδο αμφότερες οι ιδεολογίες πρεσβεύουν την απόλυτη κυριαρχία ενός οργανισμού, που στην μία περίπτωση καλείται πολυεθνική εταιρία και στην άλλη περίπτωση καλείται «κόμμα». Αυτή η κυριαρχία και στις δύο περιπτώσεις συνοδεύεται από στυγνή βία εναντίον του όποιου αντιτίθεται στις επιταγές του καθεστώτος, μόνο που στον κομμουνισμό ο αντιφρονούντας είχε να αντιμετωπίσει το περίστροφο του κομισάριου, ενώ στον φιλελευθερισμό τον αθέμιτο ανταγωνισμό των πολυεθνικών, την εχθρότητα των κυβερνητικών νομοθεσιών και εν τέλει τον κλητήρα που μεταφέρει την εντολή κατασχέσεως. Σίγουρα πιο πολύπλοκη και «βελούδινη» η επιβολή της κυριαρχίας του καθεστώτος στον φιλελευθερισμό, όμως εν τέλει αυτό που βιώνει ο απλός άνθρωπος δεν απέχει και πολύ, ή μάλλον για να το θέσουμε καλύτερα, ο φιλελευθερισμός είναι στην ουσία του ακόμη πιο βάρβαρος.
Υπάρχει, όμως, και το ζήτημα των πατροπαράδοτων αξιών της Φυλής μας, οι οποίες είναι οι προαιώνιοι και διαχρονικοί συνεκτικοί δεσμοί του Έθνους μας, διαχρονικοί συνοδοιπόροι του Λαού μας στους αγώνες του για Πατρίδα και Ελευθερία. Και σε αυτό το ζήτημα, το μείζων αυτό εθνικό και κοινωνικό θέμα, οι μαρξιστές και οι φιλελεύθεροι, όχι μόνο συμφωνούν, αλλά ταυτίζονται. Πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια αποτελούν μισητές αξίες για αμφότερες αυτές τις αντιφυσικές ιδεολογίες που αποτελούν προϊόντα της ίδιας ιδεολογικής ρίζας. Ο φιλελευθερισμός με τον οικουμενισμό του και ο μαρξισμός με τον διεθνισμό, πρεσβεύουν και προάγουν τις βασικές αρχές τις παγκοσμιοποίησης, που προστάζουν την διάλυση των εθνών, την κατάργηση των συνόρων, τον άθεο υλιστικό τρόπο ζωής και σκέψης και την επικράτηση της λατρείας του χρήματος.
Τις συνέπειες της επερχόμενης παγκοσμιοποίησης τις βλέπουμε όλοι γύρω μας. Από τις ΜΚΟ που πληρώνονται αδρά για να πουλάνε ανέξοδα αντιρατσισμό, μέχρι τις συμμορίες λυμαίνονται τις γειτονιές της Πατρίδας μας. Από τα ναρκωτικά που μαστίζουν την Ελληνική Νεολαία, μέχρι τους νόμους περί αποποινικοποίησης της χρήσης και καλλιέργειας ναρκωτικών τους από τους πολιτικάντηδες και το κήρυγμα των δημοσιογραφίσκων για τις «θετικές» επιδράσεις τους. Από την διαφθορά που δήθεν καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πολιτικάντηδες, μέχρι το γεγονός ότι οι ίδιοι είναι οι πρώτοι και καλύτεροι κήρυκες της.
Οι πολιτικάντηδες με τους «αδερφούς» τους, τους εργολάβους της παραπληροφόρησης, συνωμοτούν εναντίον του Ελληνικού Λαού, με στόχο όχι μόνο τα λεφτά, αλλά την ίδια την Ψυχή του Έθνους, τις Ιερές μας Παραδόσεις, την γλώσσα μας, τα έθιμα μας, όλες τις εκφάνσεις της Ελληνικής Φυλής. Η απάντηση του Ελληνικού Λαού έχει ήδη αρχίσει και προετοιμάζεται, ήδη έχει κάνει τους πολιτικάντηδες να ξαγρυπνούν και έχει βάλει τα διεθνή σιωνιστικά κέντρα και τα κέντρα προπαγάνδας των καναλιών σε έναν πρωτόγνωρο «οργασμό» εργασίας.
Η πολεμική του συστήματος αποτελεί για Εμάς ύψιστη τιμητική διάκριση, όπως και η δήλωση τους ότι δεν ανήκουμε στο λεγόμενο κλεπτοκρατικό «τόξο». Όχι μόνο πολιτικώς και ηθικώς, αλλά και ιδεολογικώς απέχουμε από αυτούς που, όπως έλεγε το πόρισμα για τον Τσοχατζόπουλο, έχουν «σταθερή ροπή προς το έγκλημα». Ένα έγκλημα που στόχο του έχει πάντα τον Λαό και γίνεται προς τέρψιν των διεθνών επικυρίαρχων. Η διαφορά μεταξύ των κραταιών ιδεολογιών είναι ότι στον μεν μαρξισμό οι ευνοούμενοι είναι κομματικοί παράγοντες και διεθνείς τραπεζίτες (όπως είχε καταγγείλει ο Μπακούνιν), ενώ στον φιλελευθερισμό οι ευνοούμενοι είναι οι «ημέτεροι» και οι τραπεζίτες. Τιμή μας, πραγματικά, να μας εχθρεύονται οι υπηρέτες των τραπεζιτών, οι εχθροί του Λαού.
Επειδή, όμως, εμείς δεν αναμένουμε, ούτε προσδοκούμε σε μετάλλια και σε τιμές, επειδή εμείς, όπως έλεγε ο Δ. Βεζανής, είμαστε η «ενεργητική κατάφαση του Έθνους», έχουμε καθήκον να περιχαρακώσουμε την θέση μας και να αφυπνίσουμε – ενημερώσουμε τον Λαό, ως προς την αλήθεια των εν Ελλάδι πολιτικών πραγμάτων. Να δώσουμε στον Λαό, στον δικό μας Λαό, να καταλάβει ότι το ψευδοδίλημμα ανάμεσα σε μαρξιστές και φιλελεύθερους προδότες του Λαού, έχει πλέον και απάντηση και όνομα. Ονομάζεται Χρυσή Αυγή! Εναντίον Όλων!
